Gariban ile yetim Şiiri - Bayram Ataç

Kuru ekmeğe bile, gözyaşları katıktır
Kışın tam ortasında, umut ona azıktır
Gülmelere yabancı, yüzü her an asıktır
Ocağı köz süz olur, garibanla yetimin

Yüreğinde yel eser, ocağı da köz süzdür
Duaya kalkar eller, sitemleri sözsüzdür
Onları hor görenler, kıyım sız yüzsüzdür
Sitemi sözsüz olur, garibanla yetimin.

Besmele ile şürür, nimettir sofrasında
Rüyası bile garip, gülmezki uykusunda
Bazende yenik olur, içteki kuşkusunda
Ekmeği tuzsuz olur, garibanla yetimin.

Mutluluk paylaşırlar, açla tok arasında
Gözleri hiç olmaz, kimsenin parasında
Sokakta yalnız olur, gecenin karasında
Hayali düşsüz olur, garibanla yetimin

Kalacak evi olmaz, ıssız sokakta yaşar
Her gece kaldırıma, kanlı yaşları düşer
Karanlıkla yoğrulur, kuru ayazla pişer
isyanı sessiz olur, garibanla yetimin

Bir az sevinç özlemi, içinde hep sızlar
Boğazında takılır, yutkundukça sözler
Acısız dinermi hiç, ciğerde yanan közler
Yüzleri mutsuz olur, garibanla yetimin

Kırk yerden dikmiştir, üstündeki donunu
Karanlıklara gömer, ağlarken ses tonunu
Günü birlik yaşar, bilmez hiç bir sonunu
ufku umutsuz olur, garibanla yetimin

Et tadını hiç bilmez, yemek yediği kaşığı
Ne kadar umut arasa, söndü bütün ışığı
Soğuk kaldırım taşı, onun yeğane aşığı
Dalları köksüz olur, garibanla yetimin