Gariban çilesi Şiiri - Bayram Ataç

gözü hep yaşlı olur, umutsuz bir bilmece
Sorunca derdini, dilden düşer hece hece
Cehennemdir ona, hem sabah hemi gece
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Gözleri hep yaşla dolu, gönlü kırık dökük
Sırtına giydiği elbise, ya yırtık yada sökük
Nereye giderse gitsin, onun boynu bükük
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Kimse bilmez halini, çığlığı Sessiz dökülür
Doğrulmaz onun başı, gönlü yerde sürünür
İki metre beyaz kefene, bir gün gelir dürülür
Garibanın çilesi anca ölünce biter

Sokaklar bomboş, gariban yine bir başına
Acının arkası bitmez, umutlar kalır yarına
Bir tas yemek girerse, Sıcak onun karnına
Garibanın çilesi, anca o zaman biter

güneş doğsada onlara gönlü ışıksız kalır
Onların anlına fakirlik , ta doğuştan yazılır
çaresizliğin mezarı onların yüreğine kazılır
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Kurulacak hayal kalmaz umutsuz bakışlar
Sessizliğe gömülür feryat ettiği haykırışlar
Yazla derdi olmaz cehennemdir ona kışlar
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Umutları yarım kalmış yeni umutla avunur
Çaresiz gerçekğin içinde hıçkırıkla boğulur
Kim görmüş yetimin başı bir gün doğrulur
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Onların yüzleri elemli yürek lerise hep keder
Yaşadığı yaşam onlara her günü zehir eder
Geçen günler hep bir birinden dahada beter
Garibanın çilesi, anca ölünce biter

Masum gezer sokaklarda, yalnız bir başına
Yaslar başını çaresiz kaldırım soğuk taşına
Ölse ıssız bir köşede kimse bakmaz naaşına
Garibanın çilesi, anca ölünce biter