Gariban Şiiri - Necdet Uçan

ne geyik muhabbeti
ne de
yaşamı hafife almaktı niyeti
aslında çok severdi
muhabbeti
ve mutlu etmeyi milleti
dost canlısıydı
kimseyi üzmezdi
öyle imrenilesi değildi
kendi halinde biriydi
yetmişlerindeydi
hiç evlenmemişti
gözleri iri
hafızası diri
konuşması seri
renkli gözlüydü
kinci değildi
dedikoduyu
gıybeti bilmezdi
elinden geldiğince
ve gücü yettiğince
yardımseverdi
zor anında sıkardı dişini
yük olmayı sevmezdi
kim istese
uzatırdı elini
temizdi yüreği
şeytan tüyü vardı sanki
herkese sevdirdi kendini
cin fikirliydi
bu insafsız dünyada
bir başına yetti
yüreğinde biriktirdikleriyle
geriye sevecenliğini
garibanlığını bırakıp
bir o kadar hüzünle gitti
içim acırken bir yandan
olanca çıplaklığıyla
gördüm ki
arkasında
ne cemaati vardı
ne taşıyanı
nasıl bilirdiniz sorusu
sorulduğuyla yanıtsız kaldı
yoktu ağlayanı
ve saatlerce etrafında oturanları
sigarasından yananları
bilgeliğinden nemalananları
“dayı” diye hitap edenleri
sohbetini sevenleri de yoktu
bir kısmı unutmuş olabilirdi
veya önemsemedi
ya diğerleri
tam bir vefasızlık örneğiydi
ne servet bırakmıştı
ne mal, ne mülk geriye
aslında
bu insan kalabalığında
kimsesizler mezarlığını da
hak etmemişti ya neyse
o da garibanlığın
bir başka gerçeğiydi
sanki
bu kadar yaşanmışlık
ve birliktelik haybeye

Temmuz 2018