mutlu sevdalılar evlerine girince başlar benim yalnızlığım,
sokaklar terk edilince uzar ardın sıra hüzün,
berduş bir gramofondan eski bir şarkı mırıldanır da, mırıldanır bana bu kaldırımlar...
arnavut taşlarını sayar gibi önüme düşer başım,
vedalaşır gibi insan kendi gölgesiyle işte öyle yürürüm de yürürüm
kaçarcasına yalnızlıktan, bir daha dönmeyecek adamı uğurlar gibi süsler kendini sokaklar
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim