Gariban Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Kırıp dökmek geliyor içimden her şeyi
Her yeri yarıp atmak geliyor diplere.
Güneşe inat gözümü kapatmak,
Aya inat bütün ışıkları yakmak geliyor.
Hiç yıldız kayarken izlediniz mi siz?
İzleyip te dilek tutabildiniz mi?
Denizde attığım her kulaçta dalgalara vurdum,
Her çaresiz kalışımda sıktığım yumruğum,
Şimdi sinemin üstüne vurur oldu.
Hep çayır çimen, papatyalar, nergisler hayal ettim;
Hiç gülü sevmedim, yabani menekşeler varken.
Gözümü maviliklere kapatıyorum,
Açarken yanmış, viran olmuş, umutsuzluk dağları düşüyor.
Aşarım diyorum o dağları, kader tutup bağlıyor.
Mutluluklara, sevdaya, ölümsüz aşkıma vuslat yok
Geçit yok, her yanımı keder dağlıyor.
Çok konuşuyor bu dilim ahhhh çok konuşuyor,
Ama biliyorum ki; dilim susarsa, gözlerim coşuyor.
Ulu orta laf yapıyorum, ulu orta kahkahalar atıyorum,
Zavallı kulcuklar beni çok mutlu sanıyor.
Oy maviyi siyaha çalan alınyazım,
Oy benim dert çekmekten usanmayan garip başım,
Bir kanat çırpıyorum ki gecelere hiç sormayın
Nasıl özgür oluyorum gecenin koynunda.
Ağlıyorum doya doya hem de salya sümük.
Çilingir soframı kuruyorum, bir kendime bir de,
Bir de, boşver içiyorum işte.
Sorarlarsa bu kim diye?
Sormayın, öylece kendi halinde bir gariban işte...