Gardiyanlara Kalır. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Gardiyanlara Kalır.

İnsafsızca kapandı kapılar üzerime
Taş zeminin üstünde inleyen bin bir acı,
Seni göremediğim dünya benim neyime
Duvarda kör pencere hasretimin ilacı.

Koridorlar sürünen ayaklara emanet
Boş hayallere muhtaç gıcırtılı kapılar
Kısmetse bir gün bizde kavuşacağız elbet
Mutlaka durulacak bulanan kirli sular.

Kim demiş gardiyanın yüzü sevimsiz diye
Başka kim var hücreme bir umut taşıyacak?
Yalnızlıkta kuş sesi en kıymetli hediye
Hıçkırsak ta başka kim sesimizi duyacak?

Gün gelir hasret biter sona erer esaret
Yaşanan onca acı yavaş yavaş azalır.
Bilinmez nasıl başlar nerde biter kıyamet?
Küf kokulu hücreler gardiyanlara kalır.