GARDİYAN 1972 hapishaneden
Küstüm ahbaplarım kadere küstüm
Turalı saçlarını bağrıma bastım
Anadan atadan umudu kestim
Hallarımı bilenim yok gardiyan.
Hapishanelerde düşmüşüm hasta
Haber göndermezler eş ile dosta
Gündüz kederliyim geceler yasta
Gözyaşımı silenim yok gardiyan.
Yürüdü de gözyaşlarım yürüdü
Cahil ömrüm zindanlarda çürüdü
İçim yandı ağzım dilim kurudu
Bir yudum su verenim yok gardiyan.
Abbas Tezcan dost düşman tanıyor
Dost acısı yüreğime iniyor
Ateş düştü ciğerime yanıyor
Pınarlardan su verenim yok gardiyan.
Kayıt Tarihi : 4.12.2024 23:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!