Gardiyan Şiiri - Mehmet Kırış

Gardiyan
Yeryüzü aşka bulanmış tos pembe duruyor
Bir ben miyim gören neden başka kimse görmüyor
Bekleyenler vardır biri pencere kenarında
Biri sokak başında biri mahalle bakkalında
Aşkça düşünen aşk gardiyanları neden bizi bulmuyor.

Bir taç yaptırdım papatyalar ve yapraklarından
Bir gardiyan için çiçekleri ayırdım topraklarından
İçimde biriktirdiğim sözlerden çıkardıklarımdan
Bir gül birde Gök mavisi ekleyip sunacağım ona

Bekleyeceğim ona rastlayana kadar
Bekleyeceğim umudum yettiği kadar
Karşılaşırsam bir gün o gardiyanla
Yaşarım verdiği nefes kadar
karşılaşmazsak güler geçerim
O da kader bu da kader.
Çekerim sineye sonuna kadar

Tüm hazırlıklar noksansız tamam
Gardiyanım yok onsuzda adım atamam
Mahpusum gönlüme içinde kimseyi bulamam
Bir açılır kapılar bir kapanır ben mihman beklerim.

An gelir anlamsız heyecanla çarpar kalbim
Bazen dinlerim gönlümü yaz derim söylemez dilim
Yoksa toprakta kalan tek dal papatya ben miyim
Yalnızım gardiyan tut kopar papatyayı herkesten önce

Sen kimsin veya sen nesin desem sana
Cevap verir misin dil ile veya hal ile bana
Ben bir görünmeyene tutukluysam gardiyan
Bırakma beni mahpusundan en büyük özgürlük bu bana

Anladım ki Benim arayışım sıradan arayış değilmiş
Sevgiler yalan aşkların sahipleri faniymiş
Ben bir gardiyanı sevdim o da gardiyan değilmiş
Sonsuz aşk varmış harfsiz dudaksız görünmeyenmiş

Aşkın sahibine aşık olmak en büyük hünermiş
İnsanlar dönse de sevdasından o dönmezmiş
Seveni sevdiği kadar seven yüce bir bakiymiş
Mahremsiz aşka soyunmak en büyük amelmiş

Şimdi seven dilediğini sevsin sevsin soyunsun
Aşk diye saçmalıklara kalbini doyursun
Bir gün gelince oda ben de sende ölürsün
Ölünce geçer akçe ilahi aşkı kalbinde görürsün.