Gardiyan Şiiri - Hamza Köksal

Mabedi bol ocak ayının son cuma günü
Bekleyemem yarınları çok özledim dünü
Demir parmaklıklar ardından sızan gülünü
Buğulu bir başyapıt gibi saklarım koynum da
Belki soldurmam umuduyla

Çok soğuk oda titrerim uçurumların yamacın da
Karanlıklar ülkesindeyim senden, sevginden uzak
Güneşimi beklerim bir doğsa ama her yanım ayrı tuzak
Dilerim seni yaradan’dan, gece ayazların da
Belki ısıtırsın umuduyla

Ayazlar ki kaplamış bedenimi sensizlik girdabın da
Ne seni unutabildim nede ömürlük kara gözlerini,
Dolan yüreğim bir sarmaşık misali sarılı toprağın da
Duvarlar ıslak duvarlar soğuk yazarım içli sözlerini
Belki okşarım umuduyla

Nice destanlara kapılarımı kapadım adın prenses
Uzaklardan çok uzaklardan geliyor kuşkulu bir ses
Yetmiyor dünyayı yıkıp parçalamaya nefes
Çırpınırım hapsetti beni dört duvarlı kafes
Belki vazgeçerim umuduyla

Gayri bükemem belimi, sırtıma sanki sevdan işli
Don vurdu ellerime, kör camdan kar girdi içeri
Tarumar olsam da görürüm içeri gizlenenleri
Ne olur gardiyan kapat kapıları, soğuk girmesin içeri
Belki kurtulurum umuduyla