Gardiyan Şiiri - Naime Özeren

Ne zaman aklıma düşsen
Kuşlar havalanırdı yüreğimden
Her biri sana doğru yönelen
Göç yollarında tükettiler ömrü
Menzile eremeden
Göremedin...

Sen ey!
40 derece ateşlerde adını sayıkladığım...
Bazen bir bebeğinki gibi ürkek
Bazen bir atletinki gibi atak
Ama sanaydı attığım her adımım
Sen sen diye çırpındı hep sol yanım
Duyamadın...

Buruk bir meyveydin
Ne olduğunu bir türlü çıkaramadığım
Neylesem gitmiyor dilimden tadın

"Dur! Şımartma..."
Desem de dinlemedi hiç
Hep seni, hep sana yazdı
Kalemimle yüreğim anlaşıp...

Yaslandığım dağım
Konup göçtüğüm ovam
Saltanatım
Son Sonbaharım...
Arıysam balımdın
Balsam kovanım
Sana adamıştım en masum gülüşlerimi
Korkulardan arınmış düşlerimi
Sendin
.......Barınağım
..............Mabudum
....................Tapınağım

Ve bir gün gelip gardiyan:
"Hadi! "dedi
"Vakit tamam,
Ziyaretçiler dışarı..."

Sahi...
Kimdi içerideki tutsak?
Dışarıda kim kaldı?
Anlayamadım...