Gardiyan Şiiri - Ümit Fuat Boran

Gardiyan oldum çoğu zaman
Hükümsüz ve sorgusuz infazlara
İsyanı yanlışlara olanlara
Gözlerini gördüm çoşkulu
Boynunda ilmek
Durduğu sehpada
Hala umut umut bakan gözleri
Yarınlara çarpan yüreği
Ve halkım diye inleyen dudakları
Kaybetmedi inancını yaşamı sonlanacak
Darağacında
Kimbilir neleri kimleri resmetti
Soğuk odanın yaslı duvarlarına
Daha önce çizilmiş hayalleri
kaç kişinin resmini gördü
Tanımadığı
Kaç tütün dumanı bulutu oldu
Bilmediği
Yaslı annesini,umudu olduğu yarınları düşledi
Lanetledi geceyi
Biliyordu ölmeyecekti
Adı deniz olsun adı gece olsun
Uğruna can verdikleri
Halk olsundu
ama biliyordu
Ölmeyecekti
Düşünlere esin
Gecelere ışık
Yarınlara köprü olacaktı
Korkmuyordu karanlık odadan
Tütüyordu dumanı sigarasından
Bulut oldu dumanı
Son bir soluk bir nefes oldu
Kimsesizdi
Ama çaresiz değildi
Belki umut diye atmayacaktı
Yüreği
Bir bedeni olmayacaktı uğruna
Savaşacağı emelleri için
Düşünlerde yaşa
Yarınlara ışık ol daima