Garabet Şiiri - Ünal Serhat Yorgancı

Kurdular sofra, o bağlara en sâf ümidi,
Hakkını vermedi her kim ki, çiğnendi nî’mi.
Şebnem olup düştü gül üstüne kanlı terimiz,
Hançeri nagihan sapladı, azabı nankör elimiz.
Aynalar verdik kırışıklığa, hayâle sarıldık boş yere,
Zannetip bağlara rahmet, ektik hep öz çekirdeğe.
Sürmedi fidan, ne su gördü ne bahar yüzü açtı,
Meyvesi cebren kaldı, bize diken batacaktı.
Zahmeti biz çektik amma, sefası başkasınındı,
Göz nurunu döktük, o garabet düşman hakkıydı.