...Buz gibi bir İstanbul gecesi... Sokaklarında sığınacak bir yeri olan hiç kimsenin ortalıklarda görünmediği bir saatte Kadıköy rıhtımında bir gölge ağır,aksak ve titrek yürüyordu...
Üşümüştü,yılgındı gözyaşları yanağından süzülüyordu…
Evim dediği evi bildiği yerden atılmıştı sebep yoktu sebep saçmaydı gerçek olan artık istenmiyordu itilmişti kapıya bırakılmıştı…
Üşüyordu ve nereye gideceğini bilmeksizin yürüyordu…
Sen benim sarhoşluğumsun
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Devamını Oku
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
