Gar Şiiri - Ömer Tural

Kayseri garı bana ayrılığı hatırlatır
Nerde yaşaran bir çift göz görsem
Uzanan kol,sallanan el görsem
seni hatırlıyorum.
seni hatırlatıyor bana bu manzaralar
Geçmişimi hatırlatıyor bu resim tablosu
İçimdeki duygular kabarıyor
Sol yanımda bir ağrı hisediyorum.

Her sabah gördüğüm Kayseri garında
Hep yolcular hep ayrılıklar
Bir telaş içinde koşuşan yolcular
Kiminin dönmeyen akrep yelkuvuvan gözlerinde
Kİminin valiz çanta ellerinde
Kimiyse acele ediyor yetişmek için
Kimiyse gözünden akan uykunun peşinde
Kimi bugulanmış bir bardak çayı
bir taraftan simidini yiyor
kimiyse bir yaprak misali
Savrulup gidiyor kaderin tayin ettiği yere.

Trenler geçer kayseri garından
Vagonlarsa peş peşe
Eller sallanır,göz yaşları sel olur gider
ama sevdalar bitmez
Yollar acımasız
Daglar fermansız
Bir tren sesi
Birde siyah açık dumanı
tren gider yollar biter
ama yürekte sevda bitmez
Gözlerimin önünden kayan
sıra sıra vagonlar
Kim bilir daha ne kadar koşacaklar
Yeni çubuk istasyonuna varınca
karagöl köyünün altından geçecek
İhsanlı istasyonuna varmadan
ama trene binmek mümkünsüz
Karagölde inmek mümkünsüz.

Ömer TURAL. 10 - Aralık - 2009
www.siirdegahi.com