Ganimet Şiiri - Eren Zeki Nalbant

Gözlerinin perdesi önünde soyunuyordum benliğimin soysuz gömleğinden.
Tüm bildiklerimi fırlatıp uzaklara
çırıl çıplak bir akılla öğrendim seni.
Rüzgarlı gecelerde yağmur damlaları gibi çarpardı inciden dökülen kelimeler.
Hafızam içerisinde sihirli bir dokunuşla yerliyerine otururdu. Tek bir satır atlamadan ezberledim seni. Ama bakışlarımızda gizlendi o tek hece üç harf. Sırlar ülkesinden ışık hüzmeleri tülleri aydınlatırken bile hep saklı kaldı bizde.
Bir yanda akik diğer yanda zümrüt köklerle sarmallanmış bir kafeste gizlendi sınırsızca.
Aytaşı ufalamış, güneşi söndürmüş bekleyişlerle dolu dizgin sürerdik atlarımızı sonsuz yamaçlara. Tutsak hislerden sıyrılmak için
koşturuyorduk dörtnala.
Eğitimli bedenler değil cahil cesareti bizi kahramanlaştıran.
Bildiğimizi sandığımız her öğreti yenilmişti bize. Onurlu bir kavga
gururun günbatımında son buldu ve biz kazandık. Can siperane savunduğumuz her şeyi boşa çıkardık. Yalanmış aşka dair söylenen ne varsa.
Aşkın esası yaşammış.
Bağışlanmış nefesler boyunca eksikliğin ile özlemlerim. Bir mana kazandı bu son savaşla. Ganimetimiz , Şimdi ellerimizde tek bir tohum. Zamanı kollayıp dudaklarımızda beklettiğimiz. Beklenen her zaman kahır.