Gamzesine Sığan Kaderim

Esmer yüzünün karasına düşer ilk bakışım,
Sanki gece çöker içime ama korkutmaz,
Çünkü senin karanlığın bile ışık taşır bana.
Bir gamzelik gülüşün var ya…
Ömrümün bütün sessizliklerini bozan
O mucize çukur,
Kalbimin atışını unutturup yeniden başlatan.

Kömür gözlerin…
Sadece bakmıyor, beni okuyor.
Yüzüme değil, kalbimin en saklı yerlerine dokunuyor.
Sanki gözlerin, adımı ezelden biliyor;
Ben anlatmadan, sen beni yıllardır tanıyormuşsun gibi
Bir sıcaklık çöker içime.

Seninle her karşılaşmam,
Zamanın kıvrılıp geçmişe dolandığı bir büyü gibi.
Ruhum seni daha önce de sevmiş olmalı,
Başka bir çağda, başka bir hayatta,
Aynı gözlerle, aynı gamzeyle.
Yoksa nasıl böyle tanıdık gelir bir yabancı?
Nasıl olur da ilk bakışın,
On yıllık anıların ağırlığını taşır?

Özlüyorum…
Seni görmediğim her saniye içimde bir yer eksiliyor.
Telefon sessiz, sokak sessiz, gökyüzü boş
Ama içimde senin adın gürültü yapıyor.
Sensizlik ağır, ama seni sevmek hafifletiyor.
Her nefeste seni düşünüyorum;
Sanki soluduğum hava bile adınla dolmuş gibi.

Gülüşünü özlüyorum,
O gamzenin kıvrımına saklanmış baharı.
Ellerini özlüyorum,
Hiç tutamasam da hayalini avuçlarımda taşıdığım.
Tenine değmemiş bir huzur bile
Nasıl olur da bu kadar gerçek gelir?
Aşka en çok yaklaştığım yer senin varlığın.

Sana söylemediğim bin cümle var içimde,
Ama hepsi tek bir histe birleşiyor:
Sen bende kader gibi duruyorsun.
Zor, uzak, belki imkânsız…
Ama nedense çok tanıdık, çok içten, çok “olması gereken” gibi.

Senin esmerliğinde bir gece saklı,
Ben her gece o karanlığa sığınmak istiyorum.
Kömür gözlerinde bir dünya var,
Ben o dünyanın vatandaşı olmayı diliyorum.
Ve gamzen…
O gamze,
Bir insanın gülüşüne değil,
Benim ömrüme açılan kapı gibi.

Seni seviyorum...
Tarifi yok, kelimesi yok, karşılığı yok.
Ama bir gerçek var:
Ben seni,
Bu dünyanın değil,
Ruhumun ezelden beri bildiği bir sevgiyle seviyorum.