Gamzene dokunma itirafı

Gamzene Dokunma İtirafı

Artık mesafeden söz etmeyeceğim.
Terbiye falan da kurtarmıyor beni.
Çünkü sen güldüğünde
ben iyi biri olmaktan çıkıyorum.

Gamzelerin var ya…
Masum değiller.
Hiçbir suçu üstlenmiyorlar
ama bütün günah
oradan başlıyor.

İki küçük çukur diyorsun,
küçük falan değil.
İnsan orada
aklını, dengesini, sabrını kaybediyor.

Bakmamaya çalıştım.
Olmadı.
Görmemeye çalıştım.
Daha beter oldu.

Sen güldüğünde
içimde bir şey
yerinden kalkıyor.
Adını koyamıyorum ama
yerinde durmuyor.

Gamzelerin beni çağırıyor.
Ses çıkarmadan.
Ama çok net.
“Gel” diyor.
“Yaklaş.”
“Cesaret et.”

Ben de insanım.
Her çağrıya cevap vermedim belki
ama bu…
Bu başka.

Ellerim uslu duruyor sanıyorsun,
ama aklım
çoktan yüzüne değdi.
Gamzene.
Defalarca.

Gamzeler öpülmek için mi var?
Soruyu sormuyorum artık.
Cevabı istiyorum.
Ağzımla.
Sessizce.

Sen konuşurken
dudaklarına bakıyorum,
ama aklım
iki yana kayıyor.
Oraya.
Gamzelerine.

Bu bir heves değil.
Bu geçici bir şey hiç değil.
Bu bildiğin
istemek.

Adını cebimde taşıyamam artık.
Kalbim istiyor seni
ve bu kez
kibar değil.

Yaklaşsam
yanarım biliyorum.
Ama ben
hiçbir zaman
soğuk şeyleri sevmedim.

Gamzelerin bana doğru gülse
biter bu direnme.
Bir adım atsak
susar şiirler,
konuşur beden.

Henüz sana dokunmadım.
Ama bu,
dokunmak istemediğim anlamına gelmiyor.
Sadece
zamanını bekliyorum.

Ve şimdi dürüst olayım:
Ben seni
gülüşünden değil,
gamzelerinden istiyorum.

İki küçük çukur.
Bir büyük mesele.
Ve ben
ilk kez
bu kadar açık söylüyorum.

Cesaretim bu.
İstersen
yaklaş.
İstersen
gül.

Ama bil ki
o gamzeler
beni çoktan
kendine çekti.