Gamzeli Hüznüm Şiiri - Döndü Dülger

GAMZELİ HÜZNÜM
Yitirilmiş yılların, acının hükmettiği bir hayatın müdavimiyim.
İçinde ki heyecanını tek tek eksiltmiş kayıp bir kent,
Nefesi kesilmiş, hisleri sökülmüş, bir kimliğim.
Duygusu yok olmuş bir çakıl taşı,
Yaşımdan yorgun, yaşamdan uzak bir yerdeyim.

Tükettim o çocuksu bakışlarımı,
Gülerken attığım şen kahkalarımı.
İyimser hallerim de bir bir kayboldu.
Koşar adım gittiğim yollarda tökezleyerek kalakaldım.
Geçmiş yıllar çok şey götürdü benden.
Geriye ne kaldı ki, taş duvar bir beden.
Bakışları gökyüzünde asılı kalmış, bir meczup,
Umudu bekleyen atları kör kurşuna hedef olmuş, bir meftun.
Duyguları darmadağın bir Mecnun.

Şimdilerde boş bir beşik elimde,
Bir yanık türkü Dilimde,
Gözyaşlarımın ıslattığı bir mendil,
Sallanır oldu geçmişime geleceğime.
Kalabalığın içinde yalnızlığı yoldaş,
Gülen bir yüzün aksine çileyi arkadaş,
Kuru dalları da yuva yaptım sonunda.
Kuş konmaz kervan geçmez bir yerde yüreğim.
Çorak topraklar altında bir damla su ulaşmaz ki serinleyeyim.
Bir Rüzgar ki kırıp geçirdi dallarımı,
Bahara ermeden, dalından değil, kökünden kurudu bahçelerim,
Güneş kayboldu ufuklarımdan, hazanı yaşar oldum.
Çocukluğum, gençliğim, geleceğim,
Yaşamadan elimden koparıldı umut menekşelerim.
Dilim konuşmayı, yüzüm gülmeyi unuttu,
Şimdi yanağımda gamzelerimin içinde,
Sadece ve sadece hüzün gizlerim.....
Döndü Dülger 🦋