Gecenin koynundan aldım kimsesiz ruhumu
Sonra bir salkım gözyaşı bastım yarama
Yaktım tüm denizleri, kor olmaya niyetlendim
Şimdi Soluğunun yokluğunda ateşler damlıyor yüreğime
Pervanen oluyorum bir semazen gibi dönüyorum etrafında
Ve çığlık çığlığa bağıran sessizliğin de Kayboluyorum
Gece koynuna almıştır seni
Artık karanlıktır gözünün iliştiği her yer
Anlatamazsın kimseye içindeki fırtınayı
Çünkü suskundur artık, tüm cümleleler…
Leylalık makamında seni sevme faslındayım
Küçüçük yüreğimle seni aradım
Bana yakın gelen her ıssız sokakta
Her yoldan geçen sana benziyordu
O an büyüdükçe büyüyordu gözlerim
Derinlemesine bakışlar fırlatıyordum
Sen sandığım her adama….
Gidişlerin olacak ve ardından da dönüşlerin....
sen benden vazgeçemeyeceksin çünkü yüreğin hala elimde
bi bütün olamayacaksın hiçbirzamn ben yoksan sende
ve gidişlerin olacak ardından da gelişlerin.....
yapamayacksın bensiz gücün yetmeyecek
bitti diyeceksin evet bu sefer bitti! ! !
Üzülme deme bana ne olur
Hüzüne sarılmayan ayrılığı tanımam ben!
Bırak beni;
Sevdamın önünde eğileyim
Varsın taçlanmasın mutluluğum
Eğer sen mutlu olacaksan…
Ve sustum…
Karanlığın ve o mavi yağmurun eşlik ettiği, toprak kokan ıssız sokağımdan uçar adımlarla sana koştum…
Öylesine bitkin ve öylesine küskündüm ki, hayattan kaçmak istercesine attığım her adım belki de o hiç hatırlamak istemediğim gerçeği ruhuma nakış nakış işlerken ben bir tek sana yandım...
Bu ne acı bir yokluktu böyle…!
Sessizce akan gözyaşlarımı kimsesizce içime dökmüş düşmeden ayakta kalabilmek için hızımı kesmiştim ama yinede bir kayboluş öyküsünden farksızdı yalnızlığım…
Ve durdum…!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!