Gamsız İstanbul Şiiri - Zeynep Nazar

Ben, onun kucağında doğdum.
Sevgiyi tanıdım altın toprağında
Büyülü havasının enerjisiyle,
Ne yaman sevdalara boğuldum.
Gençliğimi bıraktım çıkmaz sokaklarında.
Gözyaşlarımsa Üsküdar çeşme başında...
Unutamadım seni gamsız İSTANBUL!

Sonunda nikah kıydım gurbetle.
Evlendim rütbeli bir askerle.
Gittim adını duymadığım uzaklara,
Vedalaştım gözü yaşlı annemle.
Anılarımı sana emanet ettim,
Bu kutsal vatan bekçiliğinde.
Unutamadım seni gamsız İSTANBUL!

Yaşarken sende senin değerini bilemedim.
Hiç bir yeri senin kadar sevemedim.
Geceleri yetim hayallerimde,
Açıldım rengi maviye boyanmış engin denizine
Kilitlendi uzun uzun gözlerim,
Duygularım kadar heybetli boğaz köprüsüne.
Unutamadım seni gamsız İSTANBUL!

Kavuşacağımız günü heyecanla beklerim.
Ah be Üsküdar büyülü, mis kokunu özlerim.
Neyler gönül,vatan savunmasında.
Seninle buruk ayrılığın yasında.
Anamın aklı uzak yavrusunda,
Adaklar adar Aziz Mahmut Efendi yokuşunda.
Unutamadım seni gamsız İSTANBUL!