Gam Trenleri Şiiri - Orhan Bektaş

Gam yüklü trenler gelir kara dumanlar içinde
Yüreğime gelir vurur dalgalanırda denizler
Şimdi sen yoksun diye geceler hoyratlaşır
Bozulur güllerin büyüsü bahar küser ay söner
Küllerimin üstünden yükselir ahım
Zaman erir adın kalır sevdama sarılıp
Sensizliği vurup boynuma ah çekerek
Yürüyemeyeceğim belki kaldırımlarında bir daha
Ancak unutmayacağım adını bilesin yaşayacağım seni
Karanlıktan korkan küçük çocuklar gibi
Yüreğime saracağım ve büyüyeceğim yeniden seninle
Seveceğim ölümüne seni bilesin
Sevmese de kimse beni bu yüzden.
Gam yüklü trenler kalkar şehrimden
Karalar bağlatıp yüreklerimize
Kurşun yükü bulutlar geçer üstümüzden
Yağmur ızdıraplarımızı yeşertir yeniden
Yaşamak ağır gelir ve sevgiyi dilenmek elden
Kırmızı yanaklı küçük kızların resmi kalmış duvarlarında
Birde güneşin saçlarını yaktığı genç oğlanların cakaları
Akşam olunca yarının hasreti yanardı pencerelerinde bu şehrin
Ve bir gün zaman durdu
umut söndü gözlerinde çocukların
Akşam üstü trenler kalktı Adapazarı'ndan
Kara dumanları ile geçip gittiler öyle
Göz yaşı ile ıslanmış istasyonları bırakıp geride
Kimsenin arkasından perdeler çekilmedi camlardan bir daha
Ve kimsenin ardından su dökülmedi kovalarla
Dönüşü olmayan yollar kaldı gözlerimizde uzayıp giden
Geriye dönmeyecek sevgililerin tatlı anıları
Ve birde tren raylarında oynayan
Giden annesinin ardından mendil sallayan
Ama hiç ağlamayan
Sevgiyi kirpikleriyle taşıyan küçük çocuklar.
30/08/1999