Galiba Şiiri - Mehmet Nuri Yalçın

Bırak sarsın etrafını yalnızlığın kapkara bulutları
Bir sen varsın hayata sarp yollardan yürüyen
Düşünme yarınları,
Hayat çok garip...
Kaybetse de insan kendini bir zaman dehlizinde
Sonra kalkıp yürümeli söverek çamurlu yollarına dünyanın
Nice yiğitler geçti bu yollardan
Kimi dimdik ayakta
Kimi sendeledi çoğu zaman
Böyle deveranı dünyanın
Yiyorken bazıları tıka basa
Çatlarcasına
Aç kalır körpe yiğitler
Üç beş paraya namert elinde soğan yer ekmekle
Su,toprak bile para bu devirde
Hava mı…
Yakın onunda tapusunun çıkarılıp peşkeş çekilmesi
Eşe, dosta, ahbaba…

Bazen ağlamak geliyorken insanın içinden hali melalimize
Zayıf görünüp
Kardeşim yer korkusuyla etimi
Mehmet Akif’in dediği gibi…
Yalancı gülüşlere bırakıyor yüz simalarımız yerini
Kan deryaları akıyor her taraftan insan eliyle
Kimi tiran olmuş akıtıyor durmadan
Kimi tiranlara şükürde kan içici bir vampir

Ne olacak Ya Rab halimiz
Geçti müptezelikte Ad’la Semud’u insanlık
Kimi dürüst geçinip yerken pastayı
Kimi ekmek bulamaz halde, kim bulmuş çayı
Korkum o ki masumların ahı ulaşır sana
Ne olacak o zaman halim kendimden korkarım

Ben böyle korkuyla ürperirken yadımda
Ürpermiyor kalpleri hala
Rüşvet geçiyor sanıyor kimi
Kimi öbür tarafa taşımada
Villa, yat, araba…
Bunlar mı kurtaracak ateşten acaba?

Galiba…