Galiba Şiiri - Metin Egeli

GALİBA

Hayat panosunda bir dağınık mozaik,
Gökyüzünde amaçsız uçuşan bir martı gibi,
Nefesi nafile sayan
Nafile kalbim bile anlatamaz ki beni.
O kadar ince çizgideyse her şey,
Şubatın yirmidokuzu gibiysem,
Durduk yerde kırılıyorsam kendi kendime,
Yırtık bir tuval gibiysem
Ve duymuyorsam baharın gelişini
Akan sularda bir üzünç seli varsa
Ve sen farkında bile değilsen olan bitenin.

Üzülme,
Olan biten dedim ya,
Olmuş ve de bitmiş.
Özlemiyorum bu günlerde seni
Durduk yerde ağlamıyorum artık.
Adın da geçmiyor cümlelerimde,
O diyorum, hani vardı ya diyorum.
Kaç zamandır yoksun bilmiyorum,
Takvimleri de yırtıp attım hep,
Yorgun ve kırgınım sadece.

Sürüyorum günümü sessiz ve sensiz.
Gün sürüyor da gece olunca,
İşte o melun geceler oluncası çöküyor
Çöküyor bir hasret
Taş gibi oturuyor yüreğimin orta yerine,
Sadece kırklanasım var
Kirli gibiyim sensiz sanki.
Bir boşluk, bir nafilelik ruhumda,
Dilim iyiliğe yapışmış,
Bakma iyiyim dediğine
Kalbimde bir nafile çırpınış
Ben hala seni seviyorum
Galiba.

Metin Egeli