Galata Kulesi Şiiri - Meral Meri

galata kulesi
inişli çıkışlı tıkırtılı bir yol
loş ışıklı akşam müzesi
gündüzün işlek caddesi
galatalı insan.
kendi kalabalığından çok uzaklaşan
yakından ise ne de yalnız o insan
insan mı dedim?
bizim insanımız diyecektim;
bizden de uzak -kendinden de uzak o insan
galatalılar içinde bir ezgiyle İstanbul der
sabah -akşam ve geceye değin
göğe bakıp,ufuk çizgisine değer
nerede saklanmış devasa insanlığımız?
ölümün gündüz yüzüne mi,gecenin yaşamına mı?
çok belirsiz lakin umutludur insan.
söz konusu galatalı insansa; umudunu yarın da değil yanında arar
işte bu bizim insanımız,
ha galatalı,ha oralı, ha buralı;
insan mı?
insan.
tamamdır,der geçmez, kalır
çünkü o insan.