Gâfil Adam Şiiri - Nihan Aydin

Anadolu… gönlü yanık, anıları buruk, ümitleri kırık… Anadolu… başakların rahmeti gözyaşı olan… Ah şu gâfil adam! severdin sen aslında beni, ben mi kandırdım yoksa kendimi? biz değil miydik ayazda yalın ayak kurakta suyu bulunca ekmeği banan? sefaletimize rağmen ümitlerimiz birdi. Yaradan’a bağlı ve de müttakî… aynı kıbleye dönen yüzümüz şimdi birbirimize bakamaz oldu. Adem’in oğulları, Muhammed’in ümmetiydik de biz ne oldu da aramıza girdi kör olası Şeytan? Ah be gâfil adam… ben de gafletteyim zaman zaman görmüyor bazen gözlerim öfkeden gerçeği. bir kalemde siliyorum tüm geçmişi. Ama yok! Anadolu! toprağında kemalât sırrı olan Anadolu! yoğurulduğumuz toprağın hamuru bu! herbirimizde bir ‘irfan nişanesi olmalı, olmalı ki sabredebilmeli acıya ve sevmeli acısı sönmeyen yüreğimizle birbirimizi, tıpkı dünkü gibi…