Gafil Şiiri - Abdurrahman Karaş

Dinle gafil, sana diyeceğim var
Al ipekten atlas değilsin gafil
Bu kadar kasılma göbeğin çatlar
Dağlar gibi yüce değilsin gafil

Kalbinin sesine kulak asmazsın
İnsanlığa sevgi ile bakmazsın
Yalan söylemekten hiç utanmazsın
Ergin karakterli değilsin gafil

Dilinden damlalar boşluğa düşer
Ne gönlünde ne de aklında pişer
Boş boş konuşursun dimağın şişer
Dile hayat veren değilsin gafil

Gücün yettiğine zalim olursun
Gözün korktuğuna halim olursun
Menfaat gördün mü kilim olursun
Hamuru edepten değilsin gafil

Nefsinin elinde olmuşsun köle
Endazen bozulmuş her işin hile
Aklın ile zekân tam olsa bile
Aczinin farkında değilsin gafil

Mülkiyetin haram, şöhretin ucuz
Akbabalar olmuş sana kılavuz
Zahirin taş duvar, batınınsa buz
Aşk odunda yanmış değilsin gafil

Sanki ölümsüzlük iksiri sende
Baki kalacaksın bu viranede
Azrail peşinde, ölüm ensende
Hiçlik bilincinde değilsin gafil

Karaşi der hayat bize zimmettir
Zimmetin külfeti insana derttir
Bu derdin dermanı cana himmettir
Gönüllere çare değilsin gafil