Gaddar Davut Şiiri - Mehmet Can Karademir

Gaddar Davut

yüreğime sonsuz sınırlar çekmişken sen nasıl oldu da sonsuzunda sonu gebildin ey güzel
...
bunca zaman yıldızları hep yanlız seyrettim...yanlızlığın şekersiz demini yudumlarken
Yıldızlara sorduğum bir tek soru vardı...merak ettiğim onca şey varken
Ruhumun diğer yarısı nerde ...daha kendimi bile bulamamışken
Kendim kendimde kaybolmuştu...aklıma takılan her felsefede kuyuya taş atarken
Yüzüm acılarımın tüvali olmuştu... Dostlara sahte gülümsemelerimin kefaletini öderken
Ta ki senin çelmenle düşüşüme kadar...Çelmeye bile cesaret edemeyen onca kötü yanlarım varken
Ve seni hissettim
Bunca zaman aradağım meğerse senmişsin... Daha düne kadar aşkın sevginin yalanına kalıbımı basarken
Seyrine kapılmışken sihrimi unutmuşum...Düşler ülkesinin fırçasını yeni bulmuşken
Sana öyle bi alışmışım,öyle bi alışmışım ... Ki nefes almaya bile daha henuz alışamamışken
Ve
İnsan yaşarkende ölürmüş...Sen giderken
Ve Şimdi
Atlasın kollarına sahipken... ki kuş tüyünü bile taşıyacak takadım kalmadı
Daha yeni seni bulmuşken şimdi tadında mı kaldı yani