Gadam Şiiri - Necdet Uçan

memleketten öylesine tanışırdık
bir üst sınıfımdın ayni liseden
ilk gördüğümde İstanbul’da, yeniden doğmuş
kaybettiklerimi bulmuş gibi oldum gadam, tüm çekingenliğimle

kalacak yerim yoktu, onu halletmiştin
ayni yurtta kalıyor, ayni lokanta ve kantine takılıyor
farklı okullarda okuyup, farklı kişilerle kalıyorduk
farklı odalarda ders çalışıyorduk

Abdullah’la, Özcan’da hemşerimizdi, lakin bizi benzer kılan özellikler çoktu
hemşeriliğin, öğretmen çocuğu olmanın dışında
duygusallığın, insanlığın, dobralığın, pozitif enerjinle
bir de o güzel kahkahanla, mimiklerinle gadam

iki yıl ayni mekanı paylaştık ki on yıla bedel
on iki eylül öncesiydi
her gün silahların patladığı, o hızlı tempoda
insanların öldürüldüğü her gün

78 li yıllardı, gizlice Vefa’da boza içer
dünya kupası maçlarını izlemeye giderdik
hani Kempes ’li, Maradona’ lı Arjantin’in şampiyon olduğu,
halkının ise Pinoche diktasında inlediği yıllar

yan yana, kol kola kardeş sıcaklığında,
İstanbul’u gezerdik boş zamanlarımızda
Gülhane’yi, Sarayburnu’nu, Taksim’i
Kabataş’tan, Ortaköy’e uzanan, başka aklımıza gelen

ben yıl boyu çilehanede
sense yıl sonu final sınavlarında
kendinizi hapsederek odalara
çalıştığımızı uzayan sabahlara kadar gadam

hiç unutamam, Kovacılar caddesi
no seksen beş adresinde
tüm yurtta kalanlar “TIME” dergisine abone olur gibi yapıp
gelirdi düzenli olarak, para vermeden.

hele santral memurunun,ismini de unuttum
anonsları vardı ya, yayarak kelimeleri
hem sevindirir, hem gülmekten öldürürdü bizi
hele de ziyaretçimiz olduğu zaman

derken kopuş günleri geldi çattı
okulların bittiği, mesleklerimize başladığımız
daha sonra evlenip de
çoluk çocuğa karıştığımız,olgunlaştığımız yıllar

ilişkimiz kopmadı, gönüllerimiz hep birdi gadam
laf olsun cinsinden değil yani
hayatın gerçeği savurdu farklı yerlere de
araya sadece mesafeler girdi gadam.

Temmuz 201