G ü v e n Şiiri - Elif Kızıltaş

Her türlü haliyle önümde ilerleyen şu çocuğa bakıyorum,
Ne kadar saf ve berrak; İçim yumuşuyor
Kabullenemediğim şu yarışta neler var neler
Topuklarımı delen bilmecenin önüne geçtim
Fakat şimdi arkamı göremiyorum
Gördüklerim yeterli mi korkmamak için
Her cesaret güven mi getirir beraberinde parmaklara
Parmaklarla dokunan...

İnsanın diyeceği gelir her yaşta
BABA!

(nerdesin?)
Sesime gelir misin?
eminim nerde olsan benimle - bizimlesin

Belki bir zamanlar karanlıktan korkuyordum;
Karanlığa çok şey sığdırmıştım, ondandı heyacanım
Tüm eşyanın canavarlaştığı anlar!
Sen! sen yanımdaydın...
Yalnızlıktan hala korkuyorum
Ve hala sektede gevezeliklerim
Şimdi kendi karanlığım var; korkularımın üzerini örten...
Işıkları da ben söndürdüm
Bırak renkleri bu kez ayıramayayım
Hissedeyim güneşin sarısını
Denizin mavisini
Yüzüme vursun serini

Sadece tut ellerimi
yeter!

sen tut! ...
O bir umut :)