Fütursuzluk Çağina Ağıt

İçimde susan bir kent var,
Adı “ahlâk”, nüfusu az, gölgeleri çok.
Caddelerinde vicdan satılır,
Etik, sadece tabelalarda asılı,
Ve insan: en ucuz meta pazarda,
Markası yalnızlık.

Farkında mısın?
Zaman, eskiden saatle ölçülürdü,
Şimdi kaç insanı harcadınla.

Gözleri ekrandan başka bir şeye doymayan çocuklar var artık,
Anneleri selfie, babaları sessizlik.
Dede masallarını unuttu,
Torunlar TikTok’ta masal anlatıyor.

Bir bankta oturan ihtiyarın bakışlarında,
Yalnızlığın bile kendine bir arkadaş aradığı yazıyor.
Ama kim okur?
Kitaplar bile artık dekor…

**

Ah, bu çağ…
Medeniyet dediğin bir dijital yalan,
“Günaydın” kelimesi bile otomatik cevapta.
Sevgi mi?
O bile simge artık,
Mesajda emoji,
Sözde parantez.

**

Bak,
Bir kadın yürüyor sokakta,
Omzunda sabrın torbası,
Arkasından bakıyor “namus” maskesi takmış bakışlar —
Kimin iffeti, kimin ayıbı belli değil.

Ve bir adam konuşuyor kürsüde:
“Adalet bizim işimiz,” diyor,
Evet,
Sıra sizdeyse hep sizin işiniz olur zaten,
Bizimse susmak düşer her seferinde,
Ama susmak da bir dilekçedir bazen.

**

Fütursuzluk diz boyu değil,
Artık enseye kadar…
Ve insanlar;
Kalabalıklar içinde bile yalnızlığa rehin.
Bir kahkaha patlıyor arka sokakta,
Şüpheyle bakıyoruz:
Acaba gerçek mi?

**

Sokak lambalarının altı hep karanlık,
Çünkü ışık, sadece görünene yanıyor.
Ve biz hep görünmeyenlerdeyiz,
Gönül kırıklarında,
Küçük bir çocuğun harçlığında,
Yalnız bir annenin gözaltında.

**

Sahi,
Ne zaman yitirdik içimizdeki insanı?
O belki bir cümledeydi:
“Ben olsam affetmem.”
Ve haklı olmanın, hak yemenin bahanesi olduğu yerde
Vicdan artık parmakla gösterilen bir garabet.

**

Ey fütursuzluk çağının çocukları!
Unutmayın:
Bastığınız toprak değil, yitirdiğiniz merhamettir.
Ve her lüksün gölgesinde bir eksiklik gizlidir —
Cüzdan şiştikçe kalp zayıflar.

**

Ben bu şiiri,
Çürümüş vicdanların çöp kutusuna değil,
Bir gün utançla geri dönesiniz diye
Zamanın alnına kazıyorum.

Çünkü:
Fütursuzluk en kalın duvar,
Ama vicdan her zaman çatlak bulur.