Futi'min Anısına...

Futi, geçen yıl 15 Şubat 2018 sabahı kapımın önünde ölüsünü bulduğum sürmeli gözlü kedim. Annesi onu terkettiğinde 1 haftalıktı. Veteriner yaşamaz dedi. Yaşayacak dedim çıktım. İlk defa annesi terkeden yeni doğmuş bir kedim oldu ve bakımını bilmiyordum. İnternetten araştırdım kitaptan baktım. Zor ve meşakkatli bir süreçti. Olsun dedim. O yaşasın. 2 saatte bir saat kurup yarı sulandırılmış sütünü verdim. Ihtiyacını gördürdüm. 1 ay sonra annesini bulduk. Annesi zor kabul etti. Annesi beslemeye başladı. Neyse Futim büyüdü. Kocaman bir kız oldu. Fırtına gibi hareketliydi. Sanki hiç ölmeyecek gibi. Yaşam fışkırıyordu gözlerinden. Evde yerde bulduğu şeylerle oynardı bahçede kelebeklerle. Yine gecenin 3 ünde çıkmak istedi. Cama gitti. Dışarı çıkardım. Yattım uyudum. Sabah birden uyandım. Saat 06. falandı çağırdım gelmedi. Aramaya çıktım. Kapıyı açtım. Kapının önünde cesedini buldum. Araba çarpmamıştı. Zehirlenmemişti. Nasıl öldü bilmiyorum. Çok ağladım. Ölüsünü gömdüğümüz yerde baharda papatyalar açar. O artık bahar papatyalarında yaşayacak.. gömüldüğü yere ağlayarak oturdum. Bu şiir oradan esinlendi.