Furkan Gümüş Şiirleri - Şair Furkan Gümüş

Bahçemdeki bütün güller ona hayran
Varsa peşinde koşan kimse halı perişan
Girdik bizde bu yola vardı içimizde heyacan
Yolun sonu gülle vuslat sandık uğradık hüsran

Sende kaldı bir yarım vardır elbet bir Hikmet
Mapus oldu yüreğim etti gönlüne ikamet
Bülbül öttü dedi nedir bu çektiğin hasret
Göz gördüğünden beri çalar Gönül bir kasvet

Olma dediler aşık ki çıkar vücudun arşa

Heyyyy deli gönül hangi sahile vurdun yine
Hangi düşe kapılıp seraba aldandın sonunu bile bile
Bir çift efsunlu göze takıldın vardın dert köşküne
Geçilmez bir dagdı seninki çıkardın adını deliye

Iraktı eskiden mesafe vardı gönülde hasret

Hiçbir şeyin tadı yok sensiz
bir bakışın bile yetiyordu hayatımı tatlandırmaya
gece yattığımda yarın görücem umudu vardı mesela
yarının hayalini kurup senin düşümde görmek için dua ediyordum Allah'a
sonuçta aynı ayın altında degilmiyiz
belki sende gece aya bakarak hayeller kuruyorsun

Kafamın içinde bir sen var artık hayalin sussun
Sen içimde yanan sönmek bilmeyen bir korsun
Kaldıralım anıları rafa üstüne tozlar tozsun
Elimde yokluğun var yoksa varlıkta mı yoksun

Kalbim bıktırmadı mı artık bu çektiğimiz cefa

Gecenin bi yarısı yanımda kalem kağıtta sen
İlham veriyor senin fotoğrafın senin düşüncen
Giriyor siman ve bülbül sesin usulca penceremden
Misafirliğiniz ilk değil taa uzaklardan ezelden!!

Çöllere attın hasretinden Mecnun oldum

Kalbim, bir dalgalı denizde kalmış bir gemi gibi
Varacağım liman içinde kaybolduğum gözlerin idi
Usul sanmıştım sessiz, alabora etti beklenmedik tipi
Vurduk kıyıya döküntüden ızdıraplı günler kaldı geri

Isterdim sen kelimesi içinde bir ben olsun

Yine bir duanın sonunda hayal-i vuslat
Kurulmuş gönlüne Ömr-ü baki bir taht
Serseler önüne binlerce yat ve kat
Can ü dilden bakar eder gönlünü şah ve mat

Ne varlığındayım artık ne de yokluğunda
Umudun yetti sadece kalp tokluğuna
Gözlerin attı beni hücreye kaldım karanlıkta
Bırakma beni ya virgül koy ya da kalbe bir nokta

Mevsim sonbahar,yine yaprak döküyor ağaçlar
Gönlümün ağacında da dökülen yaprak sendin
Kurudu ümidim,heveslendirmiyor boş kuruntular
Gönlüme bir daha doğmayacak güneş sendin

Aradı Mecnun derdine şifa, düştü çöllere