Furğun....... Şiiri - Erberk Pullu

Avluda merekte dağınık yorgun
Küsmüş torunlara bakıyor dargın
Hiç kimse sormuyor o niye durgun
Neler konuşacak konuşsa furğun.

Yirmi yıldır haram dışı eşiğin..
Dış kapıya eşik oldu beşiğin
Tekerin çürüdü, yandı yaşiğin..
Yavaş yavaş sonun yaklaştı furğun..

Nerede emeğin, borç gönülbağın..
Dağılmış dulupan, kaybolmuş cağın..
Arasan bulunmaz,samın sambağın..
Evet perişanlık durumun furğun..

Dört mazi, bir sele ye, naylon meşine
Müşteri olmuşlar, diğer eşine..
Onuda almışlar, vur tut dört şin’e
Sana bir çift öküz vermiştik furgun….

Son seneler yerin, alsada kaşka..
Senden bir kaç parça saklıyor boşka..
İçinde bir kalpak, şuğul, çakuşka..
Senin bize yadigarındır furğun…

Belki farkındasın söyleyim dinle..
Böyle veda etme, bu küs bu kinle..
Bak şu gerçeklere içinden inle..
Belki en iyi son senindir furğun..

Bu sitemle inan beni çok kırdın..
İlelebet kalacağın mı sanırdın..
Dedem yalın ayak, sen boyanırdın..
Arkandan çarıkla gelirdi furğun..

Kamerin peşine sen bağlanırdın..
Kahi türkü söyler, kah ağlanırdın..
Evde yavan ekmek, sen yağlanırdın..
Tek şahidi sensin bunların furğun.

Hatırla dedemler düşmüştü bite..
Karaborsa şeker, gazyağı, vite..
O ekmeği yemez, versen de it e..
Arpa ekmeğini sen gördün furğun..

Bak herşey değişti ova,dağ maki..
Ağacan lafım yok, tabiki haki..
Seni yapan bile kalmadı baki..
Süleyman, han, hamam kaldı mı furğun..

Virane peg kalmış, bak o mekandan..
Sararmış bir resim, koşup, ekenden..
Eşikte bir boynuz, seni çekenden..
Belki haline şükr edersin furğun...