Fureya Çoban Şiirleri - Şair Fureya Çoban

Tek sığınağım mısın benim?
İlk başa dönüp geri geldim
Kapını tekrar çalıyorum

Merhaba yalnızlık yine ben

Onu bırakması gerektiğini anlar
Dev'de bunu hisseder sevmişti kızı
Ama sevgi özgürlüğü verir
Onun yok olmasını seyredemez öylece

Onu bırakır, kız başını kaldırır

Sevgili kızım
Üç gücün var
Aklın
Muhakemen
Duyguların

Yürü yalnız adam hayata doğru
Aldırma fırtınaya yalnızlığa
Kaldırımlar ıslak çarpıyor ayak bileklerine
Yaşıyor her andıkça anın adını

Ne şehirler tanıyorum çocukları ağlayan
Unutulmuş bir şehirde kız çocuğu biliyorum
Susmuş gülmeyi unutmuş bir çocuk


Unutulmuş bir isim var gecenin ötesinde

Bu şehrin dağlarına yine hüzün çökmüş
Birden ayaza bürünvermiş şehrin sokakları
Yasa tutulmuş kavgası edilen her haykırış
Dile gelmiş yıllanmış sözler biran önce çıkabilmek için

Rüzgar gezintiye çıkmış bomboş caddelerde

Bir adım bir yaşam kadar yalnızlık
Vazgeçmek ve kaybolmak yaşamdan
Kırılmak kalbin enderin köşesine kadar
Artık ölü olmak bütün her şeye

Kaybolmak yıldızlara ulaşmak