Okulda “…öğretmenler günü” kutlanacaktı. Kutlama komitesi başkanı “hocam, en yaşlımız sizsiniz, siz de bir anınızı anlatın,” diye rica etti. Tamam dedim, ama ne anlatacaktım? Bir anıyı yaşamak başka, anlatmak ise daha başka idi. Şöyle beynimin arşivini bir tarayayım dedim; ta yirmi kusur yıl gerilerde, kendimce ilginç bir anım, iç dünyamı allak bullak ede ede gözlerimin önünden geçti gitti!
Öğretmenliğimin ilk yıllarıydı. Atandığım okulda en genç öğretmen bendim. Henüz stajyerliğim bile kalkmamıştı. Zaten öğretmenliği de tam olarak bildiğim iddia edilemezdi. Yaptığım tek şey, güle oynaya derslere girmek, çocuklarla dertleşmek, “onlara milli eğitim temel kanunu” ile uyumlu, müfredat programı doğrultusunda bilgiler aktarmaktı.
Aslında çok eksiğim vardı, çok! Bunlar önemli miydi?
- Bakın çocuklar, bu bilgiler sizlere belli bir yerde, belli bir yere girebilmek için son derece gerekli. Sonra bunların hepsini unutmak zorundasınız. Yoksa yeni bilgiler beyninizde yer bulamayacaktır. Ama sakın unutmayın ki unutmamanız gerekenler de var. Bunlar da sizin anayasanız olmalı. İnsan sevgisi, aile sevgisi, vatan sevgisi, büyüklere saygı, dürüstlük, güvenilirlik gibi.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
