Hüznü yürekte dokuyan önce kadındı
Ellerinde anahtarsız bir kelepçe vardı.
Gülümserdi inatla soldurmadan umudunu
Yalnız değildi aslında, biliyordu bunu
Susarak direnmeyi denedi ölümüne
Çözüm sandı yaşamındaki kördüğümlere
Savurdu saçlarını tel tel ayrıldı ayrılıklar
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Yarınlarına kelepçe taktı
ve böylece an'ı yaşayacaktı...
selam ve sevgiler
ve
başını kayalara vuran deniz
sen gelince öfkesini yendi
duruldu!
saygılar
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta