“ …ölüm huzur bulurdu intiharıyla
insanlığın oğul verdiği şehir İstanbul’da ”
Yüzlerce karalamadan oluşan, siyah saçları vardı,
kara kalem çalışmıştı, tüm yüzünü Adsız.
Öylece durmuş denize bakıyordu,
Kadehin dibi değmemeli yere
küfelik olana dek içmelisin.
Gemilerin
yanağından ayrılmadan
dinlemelisin
bütün dalgaların sesini
Mavi bir dalga alır götürür beni
Şevkat gibi sarılır, sahilin rıhtımına.
Esen meltemidir gam-ı rüzgar değil,
yanaklarımı okşayan tesellidir, elem değil.
lodos deli deli eserdi üstümüze
susardık, belki saatlerce
oysa konuşmak istediğim anlardı
bu en çok sustuğum zamanlar
ne düşünürdün, bilmem!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!