Fukara Ölüm Şiiri - Cumhur Karaca

ebabil kuşları uçuyormuş odamda
serimden geçen ruhum söyledi
sence de öyle mi kafes kapatan
uçarlar mı

göz perdemin arkasında garip bir hayal
duvarımın üstüne beni çerçevelemiş
düşünsene
düşmeyim diye ensemden çivilemiş

dünyamız oda kadar
bir yerlerde ikimiz kalmışız yalın keşmeş
uyumadan üşümek de ölümmüş

ölüm dedim de
ne fukara
bir ruha iki cihanı alıyorsun
bedenini versen de istemiyor

yok- yok, biz- biz değiliz
bizden öncekiler hiç değil
sonrakiler de bize böyle gam olacak
dizleri kan çocuklar düşüp kalkacaklar
büyüyecekler aşkın ninnisiyle
sen de bil olur mu
üşümeden uyumak da ölüm

ölüm dedim de
garibim ne fukara
bir kefene bir talkıma seviniyor

ister küllerini atsınlar denize
ister toprağa yaren
aşka kurban..
kınasız kınsız yankısız
tahta evinle indirsinler
kalkmadan için dışına
küsmekte ölüm

ölüm ne fukara değil mi
yokuz yolsuz yolcular misali
bizsizlik sarmaşığında
dolan ha babam dolan
hiç olmamışlar bile bedava

/minnacık ölüm/

fukara bedenler yaşam dilenirler
ölmek de güzel

sevgi büyümez saksıda
mezarda da ölüm
dillerimizi
gözlerimizi
kuslarımızı
hatıralarımızı biriktirmeden
sokak ortası kumbaraya atmak
kimsesiz kaybolmaya
kırıp içinden çıkarırlar
yitik aşk alırlar bize inat
bizse iki kanat
gökten bakarız
canımız yetmez üç elma almaya

ölmek yaşayabilir mi uzak diyarlarda
sanmam!
kanamakta mı iplerimiz
onu da aşk odunda sanmam!
bizimsiz dünya bizim değil
kapatalım gecenin penceresini..
sanırım iplerimiz
ölümün elindeki ayrılıkta
sus pus oracıkta..

/görmekte ölüm../

Cumhur Karaca