Fukara Şiiri - Mustafa Coşkun Kale

(Memik Kibarkaya’ya)

Kanat çırpıp,diz döverek
Zengin ölüsüne ağlayan O
Adet olmuş ya ölüde yemek
Cenazeden cenazeye karnı doyan O

Duygusuz kaygusuz sanma haa
Mezara tabudu taşıyan O
Herkes çekilir de sağa sola
Kürekle mevtayı kapatan O

“Yüzü Soğuk! ”denilse de aldırma
Düğün de sünnette O
Gıçı sarı bir cuvara uğruna
Sabahtan akşama halayda O

Aklı ermez,yok sayıldı da
Seçim meydanına toplatılan O
Beyler paşalar platform da
Elleri alkıştan morartılan O

Kul olur kapılarda kırk yıl
Çocuğu da işsiz kalan yine O
Söylemez derdini yutkunur da
Sayımda kafası sayılan O

Vatandaş bilinir bazı yerde
Depremde,yangında,askerde O
Çabuk tükenir, erken ölürde
Cenazesi ıssız olan yine O