Fuar Şiiri - Semiha Ay

Yanlız bir ağacın gölgesinde rastladım sana
Bileklerin kanamış
Gözlerin denize aç bir kurt gibiydi.
Sesin haykırışlardan korkmuş bir tiz sesle
Hitap ediyordu kelimelere.

Gözlerin kirpiklerinin ağırlığıyla mücadele etmeye çalışan
Her kazanışında ise denizi görmek isteyen bir dağ misaliydi.
Bir ara gözlerinin derinliklerinde kendimi gördüğümde anlamıştım Kirpiklerine karşı zafer kazandığını.

Farklı bir kişilik sergilemiştin beynimin fuarında.
İçimde kalmıştı bu kişilik tablosu
O tabloyu kalbimin derinliğinde yaşamaktı isteğim.

Zaten keşfedilmek istiyordu kalın bir sis misali.
Ellerim ürkek ve teleşlıydı ona dokunduğumda
En son gücümü
En son beni kullanmıştım ona sarıldığımda.
İçine çekmişti beni bir hortum gibi.
Hiç çelişkide kalmadı vücüdum,ruhum
Tek bir beden olmayı dilemiştim o yıldız kaydığında
Yani benim olmalıydı o tablo

Çünkü son nefesimi
Son uzanışımı ve beni yitirecektim onda
İkimiz bütünleşmiş bir tablo olmalıydık hayat fuarında
Ruhumuz direnmeliydi,insanların bencil bakışlarına
Teslim olmamalıydık parayla satın alınmalara.

Durmalıydık bir duvarda
İnsanlar sadece bakıp hayran kalmakla yetinen bir sürü olmalıydı
Ruhumuz hayat fuarından birlikte çıkmalıydı,
Yani bir tabuta iki kişi sığmalı,
Gelen çiçekler bir yere konulmalı ve
Mezar taşına ikimizin duyguları yazılmalı ki
Ölümden sonrada aşkımızın sonsuzluğu tablolaştırılsın...
(23,09,2002)