Frozen Şiiri - Mehmet Yöndem

FROZEN

Aldanmış çocuların çığlıklarından sana
Sana ıssız düşlerden devşirilen bir bahar
Bam tellerimi kopart, gözlerinde durunca
Asfalt çizgilerinde kıvrılan kurdelalar

İştedir kırlangıçtan geçilmiyor ellerim
Yüzümden geçilmiyor incitilen çocuklar
Göl susadıkça çünkü susayışlar bilirim
Senin susuzluğundan çocukluğa koşarlar

Çünkü yazgım esriktir çünkü kan derdindeyim
Ben seni düşündükçe utanır bütün kızlar
Belki bu yüzden ben de çemberin içindeyim
Bu yüzdendir belki de sesimde mor ağızlar

Ah seni yokluyorum dil kemiksiz ve sakin
Ölümü yokluyorum seni zora koştukça
Çocuk saydamlığına söz bulaşınca lakin
Buğu gider ses kalır titreyen avcumuzda

Nasıl da seziyorum sessiz çığlıklarını
Gizli iç geçirince nasıl da üşür kalbin
Evet herkes takınır 'öteki' yalnızlığı
Kapısı zorlanınca içinde sırça evin

Herkesin yüzü varsa hilkat sayfalarında
Sana ordan taptaze seviler getiririm
Buğunun büyüsünden hayranlıklar doğar da
Utanır derim: 'Anla..! Kalbim kötüdür benim'

Kötüdür ve saklıdır en kuytu köşelerde
İçli güz çığırtkanı -ah nasıl bilemezsin-
Bir yabancı yalnızlık siniverir her yere
Harften bir kırbaç olur geceme iner sesin

Ki bura kirli pazar, bu yerde her yetişkin
Bir çocuğun kanını içerek büyümüştür
Şaşkın piyangosundan bu lanetli çevrimin
Bizim de payımıza elbet biraz düşmüştür

Üzülme -varsın olsun- her düşün damarında
Elbet hüzün olacak -evet biraz da kahır-
Biliyorsun hesaplar dürülünce nasılsa
Her çocuk bir ergenden intikamını alır

İşte emanetimsin seni bu gün ve yarın
Yolculuğa çıkarmak hilkat bilmecesinden
Doğduğum günden beri sızlayan yaraların
Üzerine kapatmak; bu geçiyor içimden...

Sana ıssız büyüyen seviler biriktirdim
Ey gök gönüllü sana 'bekle' dedim 'çok yakın'