Kimi anlatsam kimi söylesem sen oluyor içimdekiler. Kime çıksam gönlümün kapıları senle bakıyor sanki. Ne zaman can vermiştin içimde de böyle yüksekçe bir diyardan gözetliyordun beni?
Şimdi seni düşünüp sana yazdıklarım söz konusu olan. Ve içimde sana gösteremediklerim.Senden alıp da geri vermediğim anılarımı yaşıyorum bilakis.Bilmiyorum ki hangi birine takılıp uzun uzun ağlıyorum. Kendime mi yoksa sana mı bu gözyaşlarım?
Daha kendine gelememiş bir ben ve önümdeki koskoca acınası hayatım. Köşelere saklanmış sevgimin mahkûmu olmuşsam da kime ne? Kime ne üzüntümden. Kimene! ! !
Bekletmeden kaldırıyorum asabiyet gemilerimi. Hayatımın ortasında da yakıyorum yelkenlerimi. Belki intihar ediyorum belki de fedakârlık... Düşünmeden atlıyorum yokuş aşağı. Kimseleri gözetmeksizin hem de... Hep kalın notalarımda coşuyor gülüşlerim. Kahkahalarım beni boğuyor. Serzenişlerin en çıkmazını yaşıyorum belki de kim bilebilir. Dostlarım yüzüme gülüyor ya arkamdan söyledikleri… Söylemeseler de hissettikleri yaralıyor beni. Yalnız oluşumdan kaynaklanıyor kardeş düşkünlüğüm. Etrafımdaki saçma sapan gülüşlere katılıyorum, tutamıyorum içimdeki çocukluk kırıntılarımı. Ve gülüyorum hem de hiç derdim olmamışçasına gülüyorum. Bir yandan da kendime kızıyorum. Düşünmekten aciz bedenimde can buluyor zoraki derslerim. Geleceğime yeteneklerim yerine bilgilerim karar veriyor ve o koskoca “ELALEMİM! ! “
Aylar sonra hayatıma ilk defa renk geldi. Bir sabah küçüklerin büyük umutlarıyla uyandım o düğüne. Damat yoktu ama yeni yılım gelin olmayı çoktan kabul etmiş, güneşin hükmünü bekliyordu....
Ben ise bekliyordum. Seninle konuşmayı...
Yarım bıraktın her şeyimi. Ne kadar yüzden vardı ki hayatımda? Uçurumsuz mu sanıyorsun o bir anlık öfke çıkışlarını? Düşüncelerim bile kabul etmiyor artık seni.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta