Frezya Şiiri - İbrahım Özdemir

İlk önce ismini duydum rüyalar iklimimde.
Gözlerine bakıp esfik hayallerin doruğunda süzüldü umutlarım.
Damarlarımda bir virüs gibi dolaşan kanıma.
Müptelan olmuş bedenime,
tenimden yokluğun anlaşılmasada.
Kahrolası penceremden hayata bakamıyorum.
Olmadığında yanımda,
alışmışım anlasana frezya.

Her vakit hicran olurda gelmezsen.
O güzel rengin olur,taklide şayan mercanlar.
Yinede şahanelik senin emsalin.
Yinede endamın rehin benim hapsimde gözlerimin.
Suçsuzluk bu olsada sevgisizlik acıdır.
Ama güzellik senin kadarsa, cezası maşukundur.
Tutsaklıksa güzelindir bir ömür boyu.
Bu ela gözlerde frezya.

Derlermiyim bir daha anemon çiçekleri.
Koklarmıyım bir daha gülü,laleyi,yasemini.
Hayran olmazsa sana dünyada var olan ecram.
Görmeliyim o cüretkar zihinlerde düşünceyi.
Asiliklerinin bedeli hayat olmalı.
Yaşatmalı o pis alemde bu vehameti.
Pişmanlık olsada bir daha ömür veremem.
Affını ilan edecek hücrelere gelsede fermanları.
Sevmeli bir daha seni, sevmeli.
Mücelladır levinlerin yakar da bu meftununu.
Hayatımın sahibisin, tek medarımsın frezya.