Fransız Ölümlerin Söyledikleridir

FRANSIZ ÖLÜMLERİN SÖYLEDİKLERİDİR
Orada bir limanın yanına varan her şey anlam kazanırdı
goncalar yüklü canavarlar ok atardı oğullarıma.
Canavarların o kirli elleriydi yastığımıza bulaşan
bir atlıydı yaklaşan kitaplar ardından canavarlara.
orada
o geceydi uçkurlarının ayaklarımı ovduğu
bir otobüs yol alıyordu ben değildim
ben değildim kafamı şehirlere bandıran.
işgal edilmiş uçurumdum, sözleri gamzelere sarkan
aşağıdan gelen sesler duyulmadı
elimdeki tohumlar kurudu birden
elim azaldı saçlarında.
orada
başaklar eşlik ediyor kadınlara
ve orada
solumaktan fışkıran boğuyor terler beni
bir şairin diş aralığından
Penelope’un memelerine sarkıtıldım.
ve insanlar ve anka kuşları ve atlar
bir ırk yeşereyazdı aybar’ın kollarından.
bir ırk dokundu beni şımarttı
beynimden dişliler çıkarandı o, kollarıma rouge bulaştıran.
telefon çaldıkça yaklaştım çocukluğuma
beni alıkoyan sözlerle kudurdum durmadan
kudurdum ve bir yaz tarlasında kablolar yüzünden koştum durmadan.
bir tarafta telefonlar, çocuk sesleri, muamma sıvısı -yani kan-
büyüyen kızlar diğer tarafta.
yaklaşıyor büyük gün
bizler yaklaşacağız bir gün ve
durmadan uzayacağız fransız kadınlara.

Barış Doğan