Fotograflar Şiiri - Dağlar Özügüç

Bahçemde bakıp yetiştirdiğim güllere
Sevmek için dokunduğumda
Güllerin yaprakları dökülüyordu
Çiçeklere bile güven kalmadı
İnsan oğlu da biraz öyle değil mi?
Ayağı birazcık yer tutunca
Kendine yardım edeni çabuk unutuyor
Yalnızlıklar da işte böyle başlıyor
Ah şu yalnızlıklar bir paylaşılsa
Dünyada yalnız kimse kalmazdı
Sevmenin de azı çoğu olmazdı
Birazcık ahde vefa olsaydı
Dert çeken kimse bulunmazdı
Menfaatlerin saadeti çokça görülür
Hırsların ve korkuların da mutlu sonu olmuştur
Ama yalın aşıkların kavuştuğu pek görülmemiştir
Sorun yumağına dönmüş dünyada
Herkes şikayetçi hayatından
Ama nasılsa
Mutsuz insan gördün mu sen hiç fotograflarda?