Fotoğraflar Şiiri - Önder Karaçay

Kelimeler ürettiği duygular kadar tılsımlı,
Kaygan ve cam gibiydi bakan gözler,
Zamanı donduran ve olduğu gibi ileri taşıyan,
Varlığı hapsetmiş anlardı fotoğraflar.

İnceliğine rağmen dayanıklı,
Eskise bile zamansız,
Gerçeğe rağmen hayal,
Olmayan insanların, sürmeyen hayatlarının,
İzleriydi fotoğraflar.

Ölümün serinliği üşürdü o kuşe görsellikte,
Yaşanmışlığın bitmişi, ayıplanamaz bir merakı,
İçine geri geri çekerdi duygular.

Çok uzaklardan yankılanan sesler getirirdi,
O duruştan önceki hareketleri, adımları,
Tedirginliğin karnında dolaşan sancılar gibi
Maziden kalan tatlardı fotoğraflar.

Suçlulukları sararmış yapraklar gibi,
Belirsiz anlara zapt olmuş korkuların sanki dibi,
Gömülmemiş gibi bakıyordu süzülmüş gözler,
Kimsesizliğin tedirginliğidir fotoğraflar

O canlı bakışlara her bakan
İçine hayat üflemek istiyordu
Aciz kalıyordu kelimeler
Neden isterdi insan
Anı fotoğraflarla sabitlemek

Geçmişe taşınmak ne kadar anlamlı
Tarih tekrar ediyorken kendini,
İnsana ders veremiyordu fotoğraflar

Giden fotoğraflarda
Fotoğraflar geriye kalanlarda
İki arada bir derede kalır insan
Ayrılıklarda
Parçalanmış anılarda

Önder Karaçay