Fotoğrafın Arkasındakiler

ne zaman bir şiir yazsam
aklım sana,
yazılıyor diye, gülüyordum kendime
ve ağlıyordum ne zaman sen gelsen aklıma
kimse kadar cevapsız
sorular kadar kimsesizken bile
güler yüzlü birileri çıkmadı karşıma
benim verdiklerimi
bana geri verecek

bak işte geldi gene kiraz mevsimi
gözyaşına mahkum bir maktul gibi
değildim ve yeni şeyler öğrendim
tuzlu su üzerine
nerede benim suyum, hurmam
ve taze ekmeğim
nerede gün yüzü görmeyen sürgünlerim

güneş yüzlü gözler ağlarken halime
deste deste kâğıtlardaymış hayatım
bunu da öğrendim
kimsesiz ve yıkık lûgattan

her gün bin sayfa yırtmakla bitseydi
kitapsız bu ömrüm
nüfuz eden kimsesiz katil diye
aratmazdım dumanlı dağın ardında
ve unutmak kolay olurdu
bir fotoğrafın arkasında yazanları
ama olmadı