Fotoğraf Karesi Şiiri - Cuma Yüksel

bilmiyorum sizde de öyle mi oluyor
böyle fotoğrafını gördüğünde fena şekilde için yanıyor,
nasıl bir şeydir bu anlamıyorsun…
anlatamıyorsun.

anlamak demişken,
niye anlayamıyoruz ki bazen…

unuttuk diyoruz.
geçti diyoruz.
bitti diyoruz.
yeni arkadaşlıklar, yeni ortamlar, yeni oyunlar falan derken…
sahi niye alışamıyoruz.

çay için kasideler yazmayı düşlerken,
bir caize beklentimizde yok, oh ne de güzel içiyoruz.
mütemadiyen sigaranın dumanından şekiller çıkarmaya çalışırken,
sahi durup dururken neden onun için oturup şiirler yazıyoruz.

ben anlamıyorum.
bir fotoğraf karesi insanın içini neden paramparça eder.
bir fotoğraf karesi insanı neden minik serçeler gibi acıklı bir şekilde
yırtıcı hayvanlar sofrasına meze eder…

sonra..
ama ikimiz içinde en doğrusu bu deyip çekip gidenler..
doğrusu geri dönerken görürsem sizi..
hiçbir şey söylemem…

bir fotoğraf karemize bakın.
geometrik tüm şekillerde içiniz yansın…

ve elbette bu mesajım toplumsal değil sevgilim.
en çok güldüğümde için acısın…