Foto-sentez Şiiri - Hasan Hüseyin Beydil

FOTO-SENTEZ

koca bir ömür
onlarca nasır
yüzlerce ağrılı gece
yaşamı ve ölümü anlama
uğraşına ortak oldular
yetmedi bir bağ olmalıydı
yaşamla ölüm arasında deyip
biraz daha ömür, nasır, ağrı karşılığında
birden bire anlayıp
ey hayat! diye çığlıklar atıp
meğer her şeyin daha da
kolay olduğunu anlarsın
her seferinde aynanın karşısına geçtiğinde
bilge olduğunu düşünürsün
ne çok şey ürettim dersin
gecenin bir vakti sessizliğin çığlıkları
sokak kedileri, köpekleri
sabahın ilk ışıklarında kargalar, serçeler, kumrular kapına, pencerelerine vura vura dile gelir
gitti, yok artık, ne bir sesi, ne bir kelimesi
ne de üç noktası kalmadı düşüncesi
avaz avaz bağırdığında
ayna çoktan tuz buz olduğundan
baka kalırsın kör olduğunu, sağır olduğunu,
dilsiz olduğu gördüğünde duvarda
ve anladım dediğin her şeyde ve her yerde hiçleştiğin kafana, beynine çivi gibi çakılır,
titreyip kendine yaşam ve ölüm arasındaki bağın önemsizliğini anlatmak istesen de çoktan beyinsizce yaşamayı öğrenmiş olacaksın
yaşamla ölümün bağının fotosentez yaptıkça öğrenemeyeceği anlayacaksın...
ter kedilen değil terk eden ol o saksıyı
ve kediler, köpekler, kargalar, şerceler
ve kumrular aç kalmasın
aç gözünü, kulağını konuş konuşabildiğin kadar kır çiçekleriyle, papatyalarla, lavantalarla artık biliyorsun onların dili...

HASAN HÜSEYİN BEYDİL
06.06.2Ü20