Fosil Şiiri - Heidi Korkmaz

Bayram değil
Seyran değilken
Dönüp dolaşıp
Kendimde konaklıyorum

Yalnız değilim kendimde
Çıyanlara benzeyen
Bekleyenim var dört gözle

- Adı hüzündü önceleri
Şimdilerde Ölüm -

Kırk yıllık dostummuş gibi
Geçiyor mubarek karşıma
Süzmesi derinden
Niyeti Ölüm’den

Sokulurken y/anıma az sonra
İçine soluyor beni
Belli ediyorum ürpertimi, ama
Oralı olmuyor kerata

Ah, cesaretim yok ki
Sorayım Ölüm’e
Bu nasıl bir açlık
Bu nasıl susamışlık...

Donuk parmakları
Uzanırken boğazıma
Anlıyorum ki
Yetinmeyecek benimle

- Son günlerde
Ö ile başlayan sözcükleri
Lügatımdan elemem
Demek bunsan -

Zoraki bir tebessüm
Yüzüme yamıyorum
Uzaklaştırmak
Oyalamak istiyorum Ölüm’ü
Ama nafile...

Dehşetini kusuyor gözlerim
İgnore edilmişliğimle

Oysa dışarıda
Leylaklar kokuyor
Bülbüller ötüyor
Mevsim bahar

Yaşamaksa harikulade...

Diyeceğim o ki;
Öbür güne kadar
Duyulmazsa sesim
İçimdeki üryan Ölüm’dendir.

H. Korkmaz
Maj 2025 Sthlm